می گویند ادیسون برای استخدام افراد متخصص در آزمایشگاهش قبل از هر نوع مصاحبه علمی، ابتدا آنها را به ناهار در یک رستوران دعوت میکرد. هنگامی که سوپ را می آوردند او به آنها توجه می کرد و افرادی را انتخاب می کرد که پیش از چشیدن سوپ به آن نمک نمی زدند! سپس از آنها سوالات علمی و فنی مورد نظرش را می پرسید و تواناییهای علمی آنها را به طور جدی مورد بررسی قرار می داد. از نظر ادیسون افرادی که پیش از چشیدن سوپ به آن نمک می زدند، برای کار با او مناسب نبودند. چون وی معتقد بود اینگونه افراد در برخورد با پدیده ها و چالشها، با نوعی پیش داوری برخورد خواهند کرد. آنها درباره آنچه ممکن و غیر ممکن است، مفروضات و قید و بندهای زیادی در ذهن خود دارند[1].
صرف نظر از درستی یا نادرستی این حکایت، موضوع پیش داوری و اجتناب از آن، تأمل و تلاش فراوانی را می طلبد. پیش داوری یعنی پیش از مواجهه مستقیم و تجربه چیزی نسبت به آن قضاوت کرده و رأی و حکم صادر کنیم. از این رو پیش داوری، داوری و قضاوت ذهنی – و نه عینی- درباره چیزی است که می تواند حالتی سوگیرانه پیدا کند.
