«العاقل یعتمد علی عمله و الجاهل یعتمد علی امله»
«خردمند بر عمل خویش تکیه می‌کند و بی‌خرد بر آرزوهای خویش»
امیر مومنان علی علیه السلام
داشتم به این روایت فکر می کردم و اینکه در زندگی من و در فرهنگ ما وضعیت چگونه است:
آیا بر مبنای تلاش و عمل خود انتظار نتیجه داریم یا بر مبنای آرزوها و "ای کاش" ها؟
به نظرم صرف داشتن آرزو و تمایل برای زندگی بهتر و موفقیت بیشتر اشکالی ندارد و از اتفاق موتور محرکه برای حرکت و برداشتن گامهای بلند است. آنچه مذموم است، اتکای صرف به آرزوهاست؛ "آرزواندیشی" کاری غیرمنطقی و ابلهانه است.
آرزو اندیشی یعنی آرزوها و تصورات خود را به عنوان واقعیت فرض کنیم، خیال خود را به جای واقعیت بنشانیم و انتظار داشته باشیم محقق شود. می توان گفت آرزواندیشی نوعی استفاده نادرست از قوه تخیل است. به قول معروف با حلوا حلوا کردن دهن شیرین نمیشه!
بهتر است به جای این کار تصور واقع بینانه ای از تواناییها و امکانات در اختیار خود داشته باشیم. زندگی داستان "علاءالدین و غول چراغ جادو" نیست! زندگی داستان "پیرمرد و دریا" است، داستان "شاهنامه" فردوسی است با همه فرازها و فرودهایش ...
